Απο πάντα μου δεν μ άρεσε να μεγαλώνω. Είναι που καταλάβαινα οτι έχανα το θράσσος μου, αποκτούσα την αίσθηση του κινδύνου. θα θελα να μείνω σαν τον μικρό πρίγκιπα. Πιτσιρίκι για πάντα και ν'αναρωτιέμαι τι να κάνει το τριαντάφυλλο μου. Να μην εχω αίσθηση του κινδύνου, ν'αφήσω να με δαγκώσει ένα φίδι προκειμένου να γυρίσω εκεί που ανήκω. Ίσως για τον ίδιο λόγο λατρεύω το κομμάτι αυτό της Sadahzinia. Επειδή πάει κόντρα στο οτι μεγαλώνωντας σταματάμε να ονειρεύομαστε και ορθώνει με ευχή και κατάρα το αναστημά της μπροστά σ'εκείνους που με το γήρας του σώματος κουβαλάνε και το γήρας της ψυχής τους.
ΣΤΙΧΟΙ-ΧΡΕΩΣΕ ΤΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ
Το τελευταίο καιρό ακούω συχνά και τρομάζω
να λένε όλοι εδώ τριγύρω μου ότι ωριμάζω
κι ότι φιλιώνω μ' όλα αυτά που κι αυτοί αγαπάνε,
μ' όλα αυτά τα κοντινά και τα πικρά που συναντάνε
και μιλάνε , γερνάνε, πάνω σ' αυτά που περπατάνε, πετάνε
κι όλο ξεχνάνε, από το τίποτα ζητάνε,
και πάνε στα σίγουρα, όπως θέλει η εποχή,
εγώ όμως, πλάι μου σέρνω πορφυρένια ευχή.
Πάντα να στέκομαι μπροστά απ' τη σκιά μου
κι απ' τη φωτιά να ξεπηδάνε τα όνειρα τα μικρά μου
κοντά μου τα φέρνει ο χρόνος ψημένα
και ταμένα να 'ναι, με τη ζωή ερωτευμένα.
Σ' αυτό το κόσμο με τα χιλιαδυό μπαλώματα
όπου ανοίγουν οι ψυχές, κλέινουνε στόματα
και δε χορταίνει η αλήθεια ούτε παίρνει μυρωδιά,
στα κρυφά γεννάει το ψέμα και ούτε τσιμουδιά.
Γι' αυτό η ευχή μου ανασαίνει στου καιρού τα γυρίσματα
και δε μπορεί τα διαβολοσκορπίσματα,
έχει περίσσεμα ονείρατα πολλά
και χρέωσέ τα στη φωτιά.
Να και μια ευχή που χαράμι δε πήγε
κι αν δε γουστάρεις μάζεψέ τα και φύγε.
Αν περισσέψαν όνειρά μου σκιά μου,
χρέωσέ τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου.
Είναι μια ευχή που έχει ρίζα σαν κι αυτή της πεθυμιάς,
γι' αυτό δε βιάζομαι καθόλου να τη ζήσω μονομιάς
γι' αυτό και δε της κάνω το τελευταίο σινιάλο,
το φυλάω για όταν θα πέσω σε κανάλι μεγάλο
ή για σπουδαία χαρά και πρωτοτόκια,
εκεί που λιώνουν στη φωτιά και τ' ατσάλινα ξόρκια
για εκεί μαζεύω στάλα- στάλα στης ζωής την καράφα
τις στιγμές μου, τη πιο μεγάλη μου γκάφα,
το χειρότερο στο διάβα μου βραχνά
που δε κόβεται γιατί ανταμώνω όλους αυτούς συχνά
που μου λένε ότι ωριμάζω και να συνεχίσω
μ' άλλα λόγια, μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω.
Ονειρεύομαι, λοιπόν, με τη ψυχή στο στόμα
κι ίσως κάνουν πως δε καταλάβανε ακόμα,
όσοι έχουν πάρε- δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,
θα συναντήσουνε στο φως τα σχέδια τους.
Γεια χαρά τους εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα
κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, έχει χώρο, ανέβα.
Στα όνειρα που περισσεύουν, ρίξε μια ματιά
και χρέωσέ τα στη φωτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου