Δεν ξέρω τι με πρωτοσκάλωσε την πρώτη φορά που άκουσα το κομμάτι αυτό. Μ'άρεσε η ευθύτητα του και η ειλικρίνεια του, ίσως και το έξυπνο γράψιμο του μα πιο πολυ μ 'άρεσε η επιβεβαίωση που πήρα. Πάντα πίστευα οτι στη ζωή μας είμαστε πολλά παραπάνω απ αυτό που θέλουμε να περνάμε στους άλλους. Παντα πιστευα οτι έχουμε ενα πρόσωπο που ακόμα και εμείς οι ίδιοι φοβόμαστε να βγάλουμε στην επιφάνεια γιατι μας τρομάζει. Αλλες φορές δεν μας τρομάζει. Απλά εις γνώση μας το κρατάμε κρυφό.
ΣΤΙΧΟΙ:
Ξημερώματα, και έχω λόγο να μην κοιμάμαι,
αφού να ονειρευτώ δεν τολμάω γιατί φοβάμαι,
τον ήμερο χείμαρρο, που λέγεται μυαλό,
αφού τα όνειρα συνήθως δεν μου βγαίνουν σε καλό.
Πως να στο πω, όποτε τόλμησα να το κάνω,
πάντα υπήρχε ένας εφιάλτης να μου χαλάει το πλάνο,
που δεν τον υπολογίζεις με εξισώσεις και με νούμερα
και οσα είχα πει χίλιες φορές μου γυρίσανε μπούμερανγκ.
Φαντάσου..
ενώ δεν το περίμενες ποτέ ξαφνικά να σου λέγαν,
πως διαλύεται η οικογένεια σου.
Κι εκείνοι που υπολόγιζες δίπλα σου στα δύσκολα,
να σε έχουν παρατήσει και να χλευάζουνε ασύστολα.
Ε; Πως σου φαίνεται για αρχή;
Μην πω βαριά κουβέντα, σίγουρα θα είχες πικραθεί.
Θα συνειδητοποιούσες, οτι όλα όσα ζούσες θα διαλύονταν,
αν δεν είχανε ήδη διαλυθεί.
Και η πόζα δεν οφελεί σε τίποτα, απέναντι στον πόνο,
που έρχετε να σε διαλύσει σαν μπουλντόζα.
Τόσα και τόσα... Πόσα να αντέξω; Πόσα;
Ισχύει η παροιμία, τα κόκαλα μου τσακίσανε με γλώσσα.
Και δεν νοιάστηκανε καθόλου.
Οι θιασώτες πνευματικότητας του κώλου.
Να με πατήσουν κάτω, σαν να ήμουνα σκουλήκι,
για να ζήσουνε σαν ήρωες, του sex and the city.
Γι' αυτό, με λύπη σας κοιτώ στα μάτια, πάντα!
Γιατί φάγατε αμάσητη την προπαγάνδα,
και κανονίζετε το status της ζωής σας,
μέσα απο μια γαμημένη, ενός facebook, λεζάντα.
Μα, δε με κάνατε όμοιο σας, ακόμη.
Είναι όπως τα βόδια του Γηρυόνη.
Απ' τη μέση για βγάλω, απ' τη μια στήλη στίχο κι άλλο,
γα να δούμε, ρε καριόληδες, αν η πέτρα ματώνει.
Και κάθε φορά που βλέπεις, ο ΡΦ δεν είμαι εγώ,
γιατί αλυσοδεμένο μου κρατάει το μυαλό.
Και αν νομίζεις πως με ξέρεις, έχω κάτι να σου πω,
πίσω απο το πρόσωπο μου έχω κι άλλο ένα κρυφό.
Θες να μάθεις, αν το ζω, αλάνι?
Κόψε μια φλέβα μου, να δεις που θα κυλήσει μελάνι.
Από τους λίγους που είναι mc και τον mc δεν παριστάνει.
Δώσ' μου όλα τα τετράδια του κόσμου, πάλι δεν φτάνει,
να γράψω όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω.
Ραπάρω απο καρδιας, γι αυτό ποτέ δεν βγαίνει νόθο,
κάθε ραπ μου σε κάθε μέτρο και κάθε μπότα
και να ξέρεις, πριν το γράψω, έχω χύσει δάκρυα κι ιδρώτα.
Ρώτα για τον ΡΦ στη γύρα, μα πρώτα,
ή βούλωσε το στόμα σου ή μίλα με γεγονότα.
Κι έλα εκεί που ζω, να σου κοπούν τα γέλια.
Ψυχάκηδες του κώλου που μου μιλάτε για τρέλα
και παράνοια. Ιδέα δεν έχετε γιά όσα λέτε.
Βλέπεις, άλλοι γράφουν για άσα ζουν και άλλοι πέρνουν δάνεια.
Κυρίες, που το παίζουν αληταρίες
και όσα πλασάρουν για εμπειρίες τους, τα είδαν σε ταινίες.
Γάμησε τα. Τολμάς να με λες φλώρο εσύ;
Που τα δώρα του αη-Βασίλη είναι τα μόνα σου πακέτα;
Μπουκέτα! Τόσα που χω φάει από τη ζωή,
θα είχες πετάξει, ρε μαγκάκο, στον πρώτο γύρο πετσέτα.
Αφού είσαι φούσκα, έτοιμη να σκάσει
και αν νομιζεις πως με έμαθες, μάθε πως είμαι κάτι σαν μπαμπούσκα.
Ο άνθρωπος, που άνθρωπο κρύβει κι άνθρωπο κρύβει,
και θα χαθείς κάπου μέσα μου, αν με βλέπεις σαν παιχνίδι.
Στο μανίκι δν κρύβω άσσο, μα κρύβω ντάμα,
που 'χει λιώσει στο κλάμα, σαν την ίδια μου την μάνα.
Κι ένα ρήγα, σαν πατέρας που σου κόβει τον βήχα,
γι αυτό μάθε να συμπεριφέρεσαι μωρή πουτάνα.
Είναι η πάρτυ μου, κοίτα τα μάτια κι όχι την πλάτη μου.
Δεν είναι ενα κομμάτι ακόμα, μα ενα κομματι ΜΟΥ!
Είναι ο λόγος μου, γάμησε το ραπ και το φλόου.
Αλέξανδρος ο ασθενής και ο ΡΦ ο ψυχολόγος μου!
Και κάθε φορά που βλέπεις, ο ΡΦ δεν είμαι εγώ,
γιατί αλυσοδεμένο μου κρατάει το μυαλό.
Και αν νομίζεις πως με ξέρεις, έχω κάτι να σου πω,
πίσω απο το πρόσωπο μου έχω κι άλλο ένα κρυφό.
ΣΤΙΧΟΙ:
Ξημερώματα, και έχω λόγο να μην κοιμάμαι,
αφού να ονειρευτώ δεν τολμάω γιατί φοβάμαι,
τον ήμερο χείμαρρο, που λέγεται μυαλό,
αφού τα όνειρα συνήθως δεν μου βγαίνουν σε καλό.
Πως να στο πω, όποτε τόλμησα να το κάνω,
πάντα υπήρχε ένας εφιάλτης να μου χαλάει το πλάνο,
που δεν τον υπολογίζεις με εξισώσεις και με νούμερα
και οσα είχα πει χίλιες φορές μου γυρίσανε μπούμερανγκ.
Φαντάσου..
ενώ δεν το περίμενες ποτέ ξαφνικά να σου λέγαν,
πως διαλύεται η οικογένεια σου.
Κι εκείνοι που υπολόγιζες δίπλα σου στα δύσκολα,
να σε έχουν παρατήσει και να χλευάζουνε ασύστολα.
Ε; Πως σου φαίνεται για αρχή;
Μην πω βαριά κουβέντα, σίγουρα θα είχες πικραθεί.
Θα συνειδητοποιούσες, οτι όλα όσα ζούσες θα διαλύονταν,
αν δεν είχανε ήδη διαλυθεί.
Και η πόζα δεν οφελεί σε τίποτα, απέναντι στον πόνο,
που έρχετε να σε διαλύσει σαν μπουλντόζα.
Τόσα και τόσα... Πόσα να αντέξω; Πόσα;
Ισχύει η παροιμία, τα κόκαλα μου τσακίσανε με γλώσσα.
Και δεν νοιάστηκανε καθόλου.
Οι θιασώτες πνευματικότητας του κώλου.
Να με πατήσουν κάτω, σαν να ήμουνα σκουλήκι,
για να ζήσουνε σαν ήρωες, του sex and the city.
Γι' αυτό, με λύπη σας κοιτώ στα μάτια, πάντα!
Γιατί φάγατε αμάσητη την προπαγάνδα,
και κανονίζετε το status της ζωής σας,
μέσα απο μια γαμημένη, ενός facebook, λεζάντα.
Μα, δε με κάνατε όμοιο σας, ακόμη.
Είναι όπως τα βόδια του Γηρυόνη.
Απ' τη μέση για βγάλω, απ' τη μια στήλη στίχο κι άλλο,
γα να δούμε, ρε καριόληδες, αν η πέτρα ματώνει.
Και κάθε φορά που βλέπεις, ο ΡΦ δεν είμαι εγώ,
γιατί αλυσοδεμένο μου κρατάει το μυαλό.
Και αν νομίζεις πως με ξέρεις, έχω κάτι να σου πω,
πίσω απο το πρόσωπο μου έχω κι άλλο ένα κρυφό.
Θες να μάθεις, αν το ζω, αλάνι?
Κόψε μια φλέβα μου, να δεις που θα κυλήσει μελάνι.
Από τους λίγους που είναι mc και τον mc δεν παριστάνει.
Δώσ' μου όλα τα τετράδια του κόσμου, πάλι δεν φτάνει,
να γράψω όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω.
Ραπάρω απο καρδιας, γι αυτό ποτέ δεν βγαίνει νόθο,
κάθε ραπ μου σε κάθε μέτρο και κάθε μπότα
και να ξέρεις, πριν το γράψω, έχω χύσει δάκρυα κι ιδρώτα.
Ρώτα για τον ΡΦ στη γύρα, μα πρώτα,
ή βούλωσε το στόμα σου ή μίλα με γεγονότα.
Κι έλα εκεί που ζω, να σου κοπούν τα γέλια.
Ψυχάκηδες του κώλου που μου μιλάτε για τρέλα
και παράνοια. Ιδέα δεν έχετε γιά όσα λέτε.
Βλέπεις, άλλοι γράφουν για άσα ζουν και άλλοι πέρνουν δάνεια.
Κυρίες, που το παίζουν αληταρίες
και όσα πλασάρουν για εμπειρίες τους, τα είδαν σε ταινίες.
Γάμησε τα. Τολμάς να με λες φλώρο εσύ;
Που τα δώρα του αη-Βασίλη είναι τα μόνα σου πακέτα;
Μπουκέτα! Τόσα που χω φάει από τη ζωή,
θα είχες πετάξει, ρε μαγκάκο, στον πρώτο γύρο πετσέτα.
Αφού είσαι φούσκα, έτοιμη να σκάσει
και αν νομιζεις πως με έμαθες, μάθε πως είμαι κάτι σαν μπαμπούσκα.
Ο άνθρωπος, που άνθρωπο κρύβει κι άνθρωπο κρύβει,
και θα χαθείς κάπου μέσα μου, αν με βλέπεις σαν παιχνίδι.
Στο μανίκι δν κρύβω άσσο, μα κρύβω ντάμα,
που 'χει λιώσει στο κλάμα, σαν την ίδια μου την μάνα.
Κι ένα ρήγα, σαν πατέρας που σου κόβει τον βήχα,
γι αυτό μάθε να συμπεριφέρεσαι μωρή πουτάνα.
Είναι η πάρτυ μου, κοίτα τα μάτια κι όχι την πλάτη μου.
Δεν είναι ενα κομμάτι ακόμα, μα ενα κομματι ΜΟΥ!
Είναι ο λόγος μου, γάμησε το ραπ και το φλόου.
Αλέξανδρος ο ασθενής και ο ΡΦ ο ψυχολόγος μου!
Και κάθε φορά που βλέπεις, ο ΡΦ δεν είμαι εγώ,
γιατί αλυσοδεμένο μου κρατάει το μυαλό.
Και αν νομίζεις πως με ξέρεις, έχω κάτι να σου πω,
πίσω απο το πρόσωπο μου έχω κι άλλο ένα κρυφό.
