''ΈΡΩΤΑ... Βαριά οταν αγγίζεις την καρδιά, λαβώνεις κάθε άρετη. Μα όταν ανάλαφρα περνάς πνοή ειρηνοφόρα, κανείς Θεός, καμιά Θεά δεν φέρνει τέτοια δώρα... Κυρά του Ερωτά μου μη με σημαδεύεις.. Δώσ'μου τη σύνεση Θεά, την ήμερη απόλεμη στοργή. Δώσε μου δώρο λιγοστό, ότι ήρεμο και ότι γνωστό, όχι όσον έρωτα ποθώ ΜΑ ΟΣΟ ΑΝΤΕΧΩ..''
(Β' Στάσιμο της Μήδειας του Ευριπίδη)
Δεν θα μπορούσα να βάλω μονάδα μέτρησης στον έρωτα. Ίσως είμαι πιτσιρίκι για να βάλω. Ίσως πάλι δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης και ο έρωτας είναι αυτό... Ένας στροβιλισμός που περιέχει μέσα του εγωισμό, πάθος, παιχνίδια εξουσίας και όσο τον αφήνεις να στροβιλίζεται τόσο πιο θηριώδης γίνεται. Ίσως πάλι θα μπορούσε να είναι θαυμασμός. Θαυμασμός αγνός οχι μονο απεναντι σ'έναν άνθρωπο μα απέναντι στο δώρο της ζωής, της μυρωδιάς του χορταριού μετα απο μπόρα βροχής, της θάλασσας, του μωβ της Χαραυγής, της άμμου στα δάχτυλά σου, στις φωνές των παιδιών της γειτονιάς σου. Ναι, για μενα αυτό θα θελα να ναι...
ΣΤΙΧΟΙ:
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής,
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής,
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου,
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε http://lyricstranslate.com δικό σου.
Όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό,
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω,
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό,
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ.
Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής.
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
κι όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω.
Θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω, έκλαιγε όλη η πλάση
κι όλοι ψάχναν μιαν ελπίδα, την ελπίδα που ‘χα χάσει
κι όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμα παλλακίδα.
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε κι αυτή
όταν έδωσα κι ένιωσες το πρώτο μας φιλί.
Μόνιμη θλίψη η χαρά κι η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μία τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα τη σχέση, τον καπνό
δόθηκα και προδώθηκα ψάχνοντας για το Θεό
μέσα από την ένωση δυο σωμάτων, μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη.
Μονάχα έφτασα στα άκρα, σ’ έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μέσ’ την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου.
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής,
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής,
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου,
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε δικό σου.
Όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό,
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω,
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό,
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ.
Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν’ ανεμίζουν
και τα πράσινά σου μάτια τ’ άπειρο ν’ ατενίζουν.
Θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι.
Να ‘ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης,
να ήμασταν πάντα μαζί κι όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ’ τα ποιήματα, αιώνια καταλύματα.
Να’ ταν ανέγγιχτη η στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί,
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή.
Ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ ν’ ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω.
Γυαλίζω τα όσα χώρισα, μπροστά μου στα συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρησα το ξέρω ολιγώρησα
και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια.
Αγνόησα, προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω.
Δεν ξέρω τι περιμένω, πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής...
(Β' Στάσιμο της Μήδειας του Ευριπίδη)
Δεν θα μπορούσα να βάλω μονάδα μέτρησης στον έρωτα. Ίσως είμαι πιτσιρίκι για να βάλω. Ίσως πάλι δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης και ο έρωτας είναι αυτό... Ένας στροβιλισμός που περιέχει μέσα του εγωισμό, πάθος, παιχνίδια εξουσίας και όσο τον αφήνεις να στροβιλίζεται τόσο πιο θηριώδης γίνεται. Ίσως πάλι θα μπορούσε να είναι θαυμασμός. Θαυμασμός αγνός οχι μονο απεναντι σ'έναν άνθρωπο μα απέναντι στο δώρο της ζωής, της μυρωδιάς του χορταριού μετα απο μπόρα βροχής, της θάλασσας, του μωβ της Χαραυγής, της άμμου στα δάχτυλά σου, στις φωνές των παιδιών της γειτονιάς σου. Ναι, για μενα αυτό θα θελα να ναι...
ΣΤΙΧΟΙ:
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής,
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής,
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου,
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε http://lyricstranslate.com δικό σου.
Όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό,
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω,
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό,
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ.
Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής.
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
κι όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω.
Θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω, έκλαιγε όλη η πλάση
κι όλοι ψάχναν μιαν ελπίδα, την ελπίδα που ‘χα χάσει
κι όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμα παλλακίδα.
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε κι αυτή
όταν έδωσα κι ένιωσες το πρώτο μας φιλί.
Μόνιμη θλίψη η χαρά κι η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μία τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα τη σχέση, τον καπνό
δόθηκα και προδώθηκα ψάχνοντας για το Θεό
μέσα από την ένωση δυο σωμάτων, μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη.
Μονάχα έφτασα στα άκρα, σ’ έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μέσ’ την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου.
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής,
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής,
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το πρόσωπό σου,
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε δικό σου.
Όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό,
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω,
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό,
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ.
Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν’ ανεμίζουν
και τα πράσινά σου μάτια τ’ άπειρο ν’ ατενίζουν.
Θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι.
Να ‘ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης,
να ήμασταν πάντα μαζί κι όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ’ τα ποιήματα, αιώνια καταλύματα.
Να’ ταν ανέγγιχτη η στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί,
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή.
Ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ ν’ ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω.
Γυαλίζω τα όσα χώρισα, μπροστά μου στα συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρησα το ξέρω ολιγώρησα
και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια.
Αγνόησα, προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω.
Δεν ξέρω τι περιμένω, πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής...
