Μηδενιστής & XRay (The band) Απο Ψηλά (Official videoclip)

Δεν θέλω να μιλήσω γι αυτό το κομμάτι... Θέλω απλά να σου παρουσιάσω ως πρόλογό του τη φράση με την οποία τελειώνει το videoclip: ''...Τα μεγαλύτερα όνειρα δεν βγαίνουν ποτέ έξω απ'το κουτί. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να τα βγάλεις στο φως, να τα κρατήσεις ψηλά και να δεις τον πραγματικό εαυτό σου ν'αντικατοπτρίζεται μέσα τους...



ΣΤΙΧΟΙ:
XЯÆŸI:
Μια μέρα θα πετάξω στ' αστέρια
Πίσω μου φωτιές και κραυγές
Θα λυθούνε τα χέρια
Θα ελευρωθώ,θα 'χω λόγο να ζω

Μηδενιστής:
Μακάρι να'χα φτερά να πέταγα
Μακάρι να μην ένιωθα να μην γέλαγα να μην έκλαιγα
Μακάρι, μα που να πάρει νιώθω όμως
Να πω αλήθεια, φοβάμαι όσο περνάει ο χρόνος
Γύρω μου όλοι κοιτούν περίεργα, τι μάς συμβαίνει;
Ξέρεις θέλω πολύ να σε γνωρίσω, δε μάς παίρνει, φύγε
Δε μάς παίρνει φίλε, δε μάς αφήνουν φίλε
Φίλοι να γίνουμε και εν τέλει που ξεδίνουμε
Πού πραγματικά αγάπη δίνουμε;
Πώς ζούμε έτσι; Τι φοβόμαστε; Τι κρύβουμε;
Πόσο θλίβομαι.. Θέλω να κλάψω και να με δείτε όλοι
Θέλω να νιώσω ελεύθερος μ'ακούς παλιοκαριόλη;
Νομίζουν πως δε ξέρουμε κι όμως ξέρουμε
Νομίζουν πως δεν θα 'ρθει κι όμως, θα το φέρουμε
Κι αν έρθει, πίστεψέ με θα πονέσετε
Καθήσατε καιρό ψηλά, καιρός να πέσετε

XЯÆŸI:
Μια μέρα θα πετάξω στ' αστέρια
Πίσω μου φωτιές και κραυγές
Θα λυθούνε τα χέρια
Θα ελευρωθώ,θα 'χω λόγο να ζω
Όλους εσάς που κάτω με κρατάτε
Από ψηλά θα βλέπω να πονάτε
Εσάς που τη ζωή μου μοιραζόσαστε
Από ψηλά θα βλέπω να καιγόσαστε..

Μηδενιστής:
Έχω καιρό, να δω πρόσωπα στο δρόμο
Βλέπω μονάχα μάσκες που γελούν, κρύβουν τον πόνο έτσι
Κι έτσι, κάπως περνούν τα χρόνια τους
Κι έτσι, κανείς δεν άκουσε τα λόγια τους,
ποτέ μα δεν βρέθηκε κανείς να πει, φτάνει τέρμα
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι, πίνουν κι άλλο κι άλλο αίμα
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι, φτύνουν κι άλλο κι άλλο ψέμα
Οι ίδιοι κι οι ίδιοι με πνίγουν κάθε μέρα,
Οι ίδοι κι οι ίδιοι...
Γαμώτο είμαστε πολλοί, πιο πολλοί
Αυτοί είναι λίγοι
Κι αυτοί οι λίγοι, αυτοί είναι η πληγή
Ποτέ δε κλείνει , ποτέ δε κλείνει
Νομίζουν πως δε ξέρουμε κι όμως ξέρουμε
Νομίζουν πως δε θα 'ρθει κι όμως, θα το φέρουμε
Κι αν έρθει, πίστεψέ με θα πονέσετε
Καθήσατε καιρό ψηλά, καιρός να πέσετε

XЯÆŸI:
Μια μέρα θα πετάξω στ' αστέρια
Πίσω μου φωτιές και κραυγές
Θα λυθούνε τα χέρια
Θα ελευρωθώ,θα 'χω λόγο να ζω
Όλους εσάς που κάτω με κρατάτε
Από ψηλά θα βλέπω να πονάτε
Εσάς που τη ζωή μου μοιραζόσαστε
Από ψηλά θα βλέπω να καιγόσαστε..

ΒήταΠεις - 40 'Ωρες πριν

Όλοι ακούσαμε κάποιον δικό μας κάποτε να μιλάει για τη συντέλεια του κόσμου που αναποφευκτα κάποια στιγμή θα έρθει. Πολλοί δεν πιστέψαμε, μα όλοι κλείσαμε λίγο τα μάτια και τη φανταστήκαμε, Αναριγήσαμε κάπου. Ένα απίστευτο κομμάτι που περιγράφει τη συντέλεια του κόσμου με μια ιδιαιτερότητα που το καθιστά μοναδικό. Η αφήγηση ξεκινά να εξελίσσετε 40 ώρες πριν και μετρώντας αντίστροφα η αγωνία κορυφώνεται. Είναι σα να το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου. Τόσο προσεγμένα και αναπαραστατικά τα λόγια σε βάζουν μέσα στο πλήθος να τρέχεις πανικόβλητος. Ναι, οκ, το φιλοσόφησα πολύ οπότε απλά ας το ακούσουμε...



ΣΤΙΧΟΙ:
"Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος, για να σας μεταδώσουμε, ότι εντός 40 ωρών ο πλανήτης γη θα έχει καταστραφεί, εξαιτίας βροχής κομητών, που θα πέσουν στο βόρειο
ημισφαίριο της γης, αφανίζοντας κάθε ίχνος ζωής και ύλης, μετατρέποντας τα πάντα σε αστρική σκόνη. Τίποτα δεν μπορεί να αποφευχθεί..."

Hatemost:
40 ώρες απομένουν, τελική μορφή, πλανήτης υπο εξαφάνιση,
οσμές πανικού και φόβου πριν τη διάλυση,
μένει ελάχιστος χρόνος ζωής, τι να κάνω;
βιάζομαι, τρέχω, αναζητάω πολλά πριν πεθάνω.
Ένα στενό σ'αγαπώ με την οικογένεια,
βγαίνω Βεϊκου, ευχέρεια,
καθυστέρησις δεν υπάρχει,
ένα γλυκόπικρό φιλί στο μέτωπο έχει μείνει
απ' τα χείλια των γονιών που καταλήγει...
Η ζωή μου τελικά,
μόνος να τρέχω βιαστικά,
δρόμος νεκρός,οι νόμοι πέφτουν ριζικά,
σε μια γωνιά, στον καφενέ, τα γερόντια την βρίσκουν λαϊκά
για τελευταία φορά φυσικά....
Υπάρχει φόβος, άγχος, πόνος, στ'αρχιδισμός και θάρρος,
η κοπελιά μακριά κι αυτό είν' εις βάρος,
κοίτα τον πλανήτη που ζούμε είναι μεγάλος,
κάνε κάτι να ζήσεις αυτές τις τελευταίες σου στιγμές,
κάποτε λέγαμε "γάμησε το χθες"
κάποτε λέγαμε "ζήσε το σήμερα" μάλλον σωστές οι διδαχές,
γυρνάω στα μέρη που έζησα τις παιδικές στιγμές
τρέχει ο ιδρώτας σου ή κλαις;...
Μέρη πανικόβλητα χωρίς μπατσικά κι εμπλοκές
κάποιοι το δέχτηκαν κι άλλοι ψάχνουν για συμβουλές
Μαζικές κραυγές, μάλλον ζητάν ζωές πολλές,
τίποτα δεν γίνεται, ζήσε αυτό που θες
Θέλω να δω γνωστούς θέλω να γυρίσω μέρη
ο θάνατος γυρίζει και προκλητικά ανεβαίνει
30 ώρες η γη μας αργοπεθαίνει
είν' ανούσιο να ψάχνεις μια λύση που να συμφέρει
Κάπου ψηλά θέλω να καταλήξω,
να δω, να νιώσω τη γαλήνη πριν οριστικά σβήσω,
θέλω ν'αγγίξω την κοπέλα μου,
κρατάω σφιχτά τη γροθιά πάνω απ' την καρδιά γι αυτή που αγαπώ πάντα μες την τρέλα μου
Χορεύει γύρω μου, σκέψεις και προς τους φίλους μου,
θυμίζω τα ονειρά μας τελικώς μέσα απ' τους στίχους μου,
το μόνο απίστευτο Hatemost να θυμάσαι
είν' όλη η αγάπη τώρα που ο πλανήτης γίνεται σκόνη...
25 ώρες ακόμη
απ' το βουνό ψηλά έχω αράξει
η κατάρα, δεν θα διστάσει
φτάνουν λίγες ώρες το μυαλό μου ταξιδεύει αιώνες πίσω
σκέφτομαι το γκρίζο και χαίρομαι που θα σβήσω

Άσαρκος:
20 ώρες, στα ρολόγια οι δείκτες κινούνται σαν τους ανθρώπους, πανικόβλητοι, συντέλεια,
κλάματα, αγκαλιές και φιλιά στην οικογένεια,
άρωμα θανάτου στον πλανήτη κι οι νόμοι πεθαίνουν,
τα χρονικά περιθώρια λιγοστεύουν,
νιώθω στην καρδιά τ' αγκάθι
γαμώτο, τώρα ο λαός κατάφερε να δει αγάπη,
να θυμηθεί πως υπάρχει μέσα του κάτι,
νιώθω στα μάτια μου δάκρυ,
ο φόβος έχει γίνει η αναπνοή μας,
τώρα ο τρόμος ζωντανεύει στην ψυχή μας,
οι θρησκείες πέθαναν, που χάθηκε ο θεός σας;
Δεν μένει καθόλου χρόνος για προσευχές έχει κολλήσει ο εγκέφαλός σας,
παντού, πέφτει σιωπή,
ένας δένει στο λαιμό του σκοινί κι αυτοκτονεί,
άλλος οπλίζει τ'όπλο και πυροβολεί,
δόξα πατρί, απέναντί μου
τα μυαλά του χυμένα στο δάπεδο, χλωμή η φωνή μου.
Μια ντουζίνα ώρες έχουνε μείνει για τη ζωή μου,
στο τηλέφωνό μου λαμβάνω μήνυμα απ' το μωρό μου,
τελευταία συνάντηση παντού σημάδια πόνου,
τέλος, για το ανθρώπινο γένος,
τώρα κανείς δεν είναι ξένος,
ανοιχτές οι φυλακές να βγει κάθε σεσημασμένος,
δεν υπάρχουν ενοχές
κυνήγι για φράγκα,
μόνο πληγές κι απογοήτευση
κάθε κυβέρνηση συνάντηση με την αντιπολίτευση,
αλάνια να τα πίνουνε με όργανα της τάξης,
εχθροί να σου ζητάνε μαζί τους ν' αράξεις
γάμησέ τα, βρίσκω ένα μπουκάλι τεκίλα
καυτή Αθήνα,
πόσο αγάπησα τον τρόπο που ζω,
μαζί του θα χαθώ,
6 ώρες μόνο, τ' αδέρφια πρέπει να δω
όσους αγάπησαν τον Χρήστο
για όσους έβαλα το χέρι στη φωτιά και πήρα ρίσκο
τελευταίο αντίο λόγια δεν βρίσκω,
να πω κουβέντες για να δείξω σεβασμό σε κάθε δευτερόλεπτο που χω ζήσει,
με πιάνει κρίση, αρχίζει να ενεργεί το μεθύσι
νιώθω τη γη να θέλει να πανηγυρίσει
για την άσχημη συμπεριφορά προς αυτή
από κεφάλια με πυρηνικά βέλη
που την πληγώσανε, γιατι ρε πουστη όλα να τελειώσουνε σε λίγο
φοβάμαι, αράζω μόνος μου, μια ματιά στα χέρια και τα μάτια μου κλείνω,
σκύβω και πιάνω λίγο χώμα να δω,
αυτό που πάτησα και μ' έκανε να κρατηθώ,
συνάντησα λοιπόν, αυτό που μόνο εγώ πιστεύω,
αγγίζω τη μορφή του μ'αγκαλιάζει και πεθαίνω....

Φορτσάτος:
5 ώρες μέχρι να χαθεί ο πλανήτης
αν υπάρχεις Θεέ μου μη μ' εγκαταλείπεις
σου λέω αγγίξαμε τα όρια της φρίκης,
γάμησέ τα πάλι τρέχα να ξεφύγεις.
Λοιπόν, ξεκινάω απ'το σπίτι
μετά από δυο μέρες ξενύχτι
γυρνώ στο δρόμο σαν αγρίμι
κοιτάζω γύρω μου να δω τι έχει απομείνει
περπατώ μονάχος κι ο αέρας που ανασαίνω με πνίγει.
Πανικόβλητος ο κόσμος κι όπου φύγει φύγει,
διαφυγή δεν παίζει, η αυτοκτονία επείγει,
καθώς περνάει ο χρόνος μόνο φόβος αιωρείται στην ατμόσφαιρα,
τρομοκρατημένα όλα τα πρόσωπα
Βρέθηκα στη Βεϊκου, κομματιασμένος
μαζί μ'ένα μπουκάλι κρασί να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το τέλος,
δεδομένος ο αφανισμός για το ανθρώπινο γένος,
διασυρμός,
ένας τρελός,
ανοίγει μια βαλίτσα με λεφτά και τη φουντώνει,
καθώς παίρνει φωτιά πέφτει στα γόνατα κι αρχίζει να γελά,
μάλλον κατάλαβε ο χρόνος πως τελειώνει,
δυο ώρες πριν να γίνουμε όλοι σκόνη!
Αράζω να φουμάρω ένα τσιγάρο,
οι σκέψεις τρέχουνε με χίλια στο μυαλό, μάγκα κοντεύω να σαλτάρω
δεν ξέρω τι συμβαίνει προσπαθώ να με καλμάρω
μπροστά μου ακριβώς ένα ζευγάρι από γερόντια,
κάθονται αγκαλιά και νοσταλγούνε τα παλιά
πάω για τηλεφώνημα,
πρέπει να ακούσω για τελευταία φορά,
τη γυναίκα που μ' έφερε στον κόσμο πραγματικα.
Μια ώρα πριν να γίνουμε όλοι παρελθόν, μοιάζει ψέμα
κρατάω το μυαλό μου άδειο, ζω για το παρόν, μοιάζει ψέμα
γύρω μου φωνές, παιδικές κραυγές,
προσπερνώ ακλόνητος, τρομαγμένες φάτσες μες στις γειτονιές
δυστυχώς έφτασε η ώρα, σκοτεινιάζει ο ουρανός
μένω ακίνητος
και βλέπω την απειλή να μας πλησιάζει,
έχει τη μορφή του Σατανά πέφτω στα γόνατα και......

Η Θλίψη μας γιορτή-Σκιές & Χατζηπαρτάλης

Μια μνήμη, μια νοσταλγία, μια επιστροφή.. Τι είναι αυτό που μας κάνει να εκτιμάμε κάτι οταν το χάνουμε και να το αναζητάμε παντού μετά...? Και αν αυτό το κάτι επιστρέψει? Κάνουμε τα πάντα για να το κρατήσουμε γύρω μας..? Γύρω μας γιατι τίποτα δεν μας ανήκει.. Το γύρω μας αρκεί...



ΣΤΙΧΟΙ:
Είναι μέρες που δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα
Είναι ώρες που δεν θέλω να αντικρίσω ούτε εσένα
Ένα πράγμα μόνο θέλω να μείνω σπίτι
Με ένα φώς αναμμένο να περιμένω ό,τι μου λείπει

Να με ψάχνουνε όλοι μα κανείς να μη με βρίσκει
Έτσι απλά για να ξεφύγω δεν σου κρύβω πως για λίγο
Φοβάμαι, φοβάμαι να μην μείνω μόνος
Θέλω να φύγω προτού να φύγει ο χρόνος

Υπάρχει λόγος, μια φωτογραφία που την πήρε ο χρόνος
Να με κοιτάει δεν μιλάει γι' αυτό μιλάω μόνος
Σε ένα δωμάτιο παρέα με σκιές να σκαλίζω πληγές
Από το χτές, κοίτα με τι θες; Μίλα μου για πες
Όλα είναι εντάξει μια βόλτα με τ' αμάξι Φιλαδέλφεια Γαλάτσι όλα είναι ίδια
τίποτα δεν έχει αλλάξει τίποτα τίποτα τίποτα

Κι όταν έρθει η χαρά, μες στα χέρια μου σφιχτά
Θα την κρύψω μυστικά για να μην ξαναχαθεί
Κι αν ακούσεις μια κραυγή θα είναι το τραγούδι που ενώνει,
Πάλι δίπλα μου εσύ και η θλίψη μας γιορτή

Ανάβω ένα τσιγάρο και γουστάρω πολύ
Τι να σου πάρω ένα φιλί.... δεν μου αρκεί,
Μαγική η ματιά, μου μιλά στην ψυχή,
Ψυχικά είσαι εδώ, σωματικά είσαι εκεί....
Θα 'θελα να δω το προσωπό μου να κρύβει τον θυμό μου
Και να βρεί το όνειρό μου μέσα στην ρωγμή του χρόνου,
Χαμογελό μου μείνε κοντά μου για το καλό μου,
Στέκομαι σε ένα πάρκο μόνος και σκέφτομαι
Τι παραπάνω μπορώ να κάνω απ' το να παίζω και να χάνω
Τι παραπάνω μπορώ να κάνω απ' το να ζήσω ή να πεθάνω...

Πως να ζήσω σε αυτό, αυτόν τον κόσμο που με διώχνει,
Του ονείρου μου η μορφή χάνεται γυμνή στην σκόνη...
Μα τα μάτια σου σαν δω όλα φαντάζουνε πριν χρόνια
Το τραγούδι το παλιό μα εσύ δεν φάνηκες ακόμα

Κι όταν έρθει η χαρά, μες στα χέρια μου σφιχτά
Θα την κρύψω μυστικά για να μην ξαναχαθεί
Κι αν ακούσεις μια κραυγή θα είναι το τραγούδι που ενώνει,
Πάλι δίπλα μου εσύ και η θλίψη μας γιορτή.

Νεα Ταξη Πραγματων Κοίταξε Μπροστά (στίχοι)

Το ακους και νιώθεις μια ανοιξη μέσα σου. ''Άνοιξη'' ισον αναγέννηση, καινούριο, μπροστά... Νεα τάξη πραγμάτων, τ όνομα τους έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με αυτο το κομμάτι τους..



ΣΤΙΧΟΙ:
Γράφω ένα τραγούδι μονάχα για την πάρτη μου
κάθε φορά που σε κοιτώ, κοιτώ τα λάθη μου
Ίσως τελικά να έκανα ένα μεγάλο λάθος
ερωτεύτηκα μια σκιά, μέσα στο βάθος
Ένα μέρος της καρδιάς μου στο έκανα τραγούδι
να σε νανουρίζει, σαν αγγελούδι
Θεά σε κέρδισα με λόγια παραμορφωμένα
Μάλλον αυτό δεν ήταν αρκετό για σένα..

Πίστεψα στο πεπρωμένο, σ' όλα τα σημάδια
Πίστεψα στον χαρακτήρα σου, στα μάτια σου τα πλάνα
Με μάγεψαν τα άτιμα, με κάναν να υποφέρω
Σε βάφτισα Αρχή του Τέλους μου, μα τώρα ξέρω
Ήσουν και θα είσαι όνειρο ανεκπλήρωτο ομορφιά μου
Δεν σε κατηγορώ για τίποτα, ξέρω τα σφάλματά μου
Στον αυθορμητισμό μου μέσα χάθηκα..
Προσπάθησα για μια αγάπη μάταια κ άδικα
Άνοιξα κάθε κάστρο, κάθε πύλη της καρδιάς μου
να παρελάσει από μπροστά η ομορφιά σου
Πάντα πίστεψα πως ότι αξίζει, και τα παντοτινά
μάλλον για πολλοστή φορά, λάθος ξανά

Άσε φίλε τα παλιά και κοίταξε μπροστά
Δεν έχει νόημα να πνίγεσαι στη μοναξιά..
Άσε το τραγούδι να ζεστάνει την καρδιά
Ήταν δύσκολη η νύχτα, νέα μέρα ξεκινά..

Ψέμα κ αλήθεια ένα, θολή πραγματικότητα
Βύθιζες το σύμπαν μου στην ματαιότητα
Η ενότητα που είχαμε κομμάτια σπασμένα
και μέσα σ' αυτά βλέπω εσένα κ εμένα
Χρόνια ευτυχισμένα και όλα αυτά γιατί;
Ήσουν ένας άγγελος που έπεσε στη γη
Ακόμα δεν κατάλαβα ποια ήταν η αφορμή
που σ' έδιωξαν από κοντά τους οι ουρανοί
Σε βλέπω στ' όνειρο μου, όμως μη φεύγεις στάσου
είναι τα πάντα τόσο γκρίζα μακριά σου
Μου λείπει η αθωότητα και η ματιά σου
Τα πάντα μου θα έδινα για ένα λεπτό κοντά σου
Άλλη μια σελίδα από ένα γράμμα ανεπίδοτο
Άλλη μία μέρα μακριά σου τόσο δύσκολο
Άλλη μία νύχτα σε γκρίζα μονοπάτια
Άλλο ένα ποίημα μου κυλάει απ' τα μάτια..

Άσε φίλε τα παλιά και κοίταξε μπροστά
Δεν έχει νόημα να πνίγεσαι στη μοναξιά..
Άσε το τραγούδι να ζεστάνει την καρδιά
Ήταν δύσκολη η νύχτα, νέα μέρα ξεκινά..

Ίσως να φταίει που ερωτεύτηκα πρώτα την μουσική
Ίσως να φταίει που δεν ήμουνα τόσο συχνά εκεί
Ίσως να φταίει η ξενιτιά που σε βρήκε ένα πρωί
απροστάτευτη, ευάλωτη και μόνη σαν κερί,
να λιώνεις και να καίγεσαι σαν αμαρτωλή,
να νιώθεις τόσο βρώμικη, όμως δεν έφταιγες εσύ
για την άδικη τη βίαιη αγιάτρευτη πληγή
που σου άφησε ο δαίμονας εκείνη τη στιγμή
Κ ήταν τέτοια η πληγή που δεν χώραγα εκεί
ή προστάτευες κ μένα με την γκρίζα σου στοργή

Γιατί διάλεξες η κόλαση να 'ναι μοναχική;
Γιατί μ' έβγαλες απ' έξω
ήμουν βράχος είχες πει
Μάλλον άδικα θεώρησα την σχέση ικανή
αγκαλιάζει την ψυχή σου, να γιατρέψει το κορμί
Τώρα πια εναποθέτω όλα αυτά σε προσευχή :
Να 'χεις κάθαρση, αγάπη κ αγκαλιά αγγελική..

Άσε φίλε τα παλιά και κοίταξε μπροστά
Δεν έχει νόημα να πνίγεσαι στη μοναξιά..
Άσε το τραγούδι να ζεστάνει την καρδιά
Ήταν δύσκολη η νύχτα, νέα μέρα ξεκινά..

Ραψωδός Φιλόλογος - Θανατοποινίτης

Αν είναι κάτι που μ'ανατριχιάζει στο ελληνικό hiphop ειναι οι αφηγήσεις ιστοριών που κάπου σου θυμίζουν πράγματα και κάπου σου φαντάζουν αληθινές.. Απο τις πιο όμορφα δομημένες ιστορίες είναι αυτη του ''Θανατοποινίτη'' απ'τον Φιλόλογο Ραψωδό. Η Αφήγηση του φέρνει τις εικόνες να παίζουν θέατρο μπρος τα μάτια μου και αυτός είναι ο λόγος που το λατρεύω αυτο το κομμάτι.. Δεν θα πρεπε ν ανεβάσω στίχους για να καταλάβεις τι εννοώ ακουγοντάς το, μα ελπίζω να το κάνεις ούτως η άλλως...
Από το LP:Εγκεφαλικό Τετ α Τετ



ΣΤΙΧΟΙ:
Φυλακισμένος επ΄ αόριστον στο ίδιο κελί
23 χρόνια τώρα δίχως να περιμένει την χάρη από κάποιον ευαίσθητο δικαστή
Δεν ευελπιστούσε να ξαναδεί ήλιο ούτε φεγγάρι. Περίμενε απλά να εκτελεστεί η ποινή χωρίς να περιμένει τίποτα πλέον από κανέναν
Κανένα επισκεπτήριο πλέον δεν τον συγκινεί. Όλα τα γνωστά του πρόσωπα του φαντάζουνε ξένα
Δεν είχε ενδιαφέροντα, χόμπι κι ασχολίες. Μ’ άλλους φυλακισμένους δεν είχε ποτέ φιλίες. Καθόταν και περίμενε τον χρόνο να περάσει, μέχρι να εκτελεστεί και η ψυχή του να ησυχάσει
Ώσπου μια μέρα μέσα στο κρύο κελί του ανακάλυψε κάτι που άλλαξε την ζωή του. Κάτω από το μουχλιασμένο τσιμέντο σε μια γωνία βρήκε μια άσπρη μισοφαγωμένη κιμωλία. Κι’ άρχισε να γράφει στίχους στου κελιού του, στίχους με μόνους ήχους τα βήματα των φυλάκων στην απομόνωση
Κάνοντας με μανία κάθε σκέψη ραψωδία, μέσα σε μπουντρούμια κρύα να είναι η μόνη του εκτόνωση. Και γράφοντας τους στίχους του ο καιρός περνούσε
Έπαιρνε την κιμωλία αγκαλιά και της μιλούσε, παραληρούσε νόμιζε ότι του απαντούσε. Να μην τελειώσει πριν πεθάνει την παρακαλούσε
Και τότε ορκίστηκε το σώμα του πως θα’ ταν το μόνο που θα τους επέτρεπε να περιορίσουν
Στην ηλεκτρική καρέκλα ώσπου να’ ναι καθιστός, μα το πνεύμα του θα ήταν ζωντανό κι’ αφού τον ψήσουν. Κι’ όσο η μέρα της καταδίκης πλησίαζε, η φήμη ότι θα επέστρεφε οργίαζε
Οι πιο πολλοί δεν την παίρναν στα σοβαρά, μα τα πρόσωπά τους τα λαμπρά κάτι άγνωστο επισκίαζε

Λίγες μέρες μετά από τους στίχους δεν είχε μείνει κενό σημείο πάνω στους τοίχους
Είχε γράψει στο πάτωμα, το ταβάνι τα κάγκελα με λόγια ψυχασθενικά, επιθετικά, παράλογα
Η κιμωλία του είχε σχεδόν τελειώσει, από την αϋπνία τα μάτια του είχαν θολώσει
Ήθελε μόνο το μυαλό του να κρατήσει ανόθευτο μέχρι την ημέρα που θα ερχόταν το αναπόφευκτο
Κι’ αυτή η μέρα ξημέρωσε εν τέλει, για τελευταίο γεύμα τον ρωτήσανε τι θέλει
Τους κοίταξε ατάραχος κι είπε τα παρακάτω «Δεν θέλω γεύμα, μόνο να τελειώσω αυτό που γράφω»
Κι αφού το έκανε λούφαξε στη γωνία, εκεί που είχε πρωτογνωρίσει την κιμωλία
Και μέσα στους λυγμούς του ψιθύριζε συλλαβές «Δεν θα σ’ αφήσω μόνη σου αγάπη μου μην κλαις»
Την έκλεισε προσεκτικά μέσα στο χέρι του κι αφού σκούπισε όλα τα δάκρυά του κοίταξε για τελευταία φορά το κελί-τεφτέρι του κι έπειτα έφυγε για πάντα μακριά του
Οι φύλακες τον πήρανε από την πτέρυγα, περπάταγε κι’ νιωθε τα πόδια του τόσο γέρικα. Ο αέρας γύρω του μύριζε νέκρα, μέχρι που έφτασαν στο δωμάτιο με την καρέκλα
Τον βάλαν να καθίσει του φόρεσαν χειροπέδες, ξεχωριστά στους δυο καρπούς και στις δυο φτέρνες. Έφεραν έναν ρασοφορεμένο και τον διάβασε, μ’ αυτός χαμένος μέσα στις σκέψεις του δεν τον άκουσε. Δεν κατάλαβε κανένας ότι έκλαιγε πνιχτά, κράτησε την κιμωλία στο χέρι του πιο σφιχτά. Κοίταξε τριγύρω του για μια τελευταία φορά και ψιθύρισε στην κιμωλία «Μην φοβάσαι πια»


Την άλλη μέρα στείλανε καθαριστές, να καθαρίσουνε το κελί από τις βρωμιές εκείνου του τρελού που όλο λέρωνε τους τοίχους. Μα όσοι επιχείρησαν να μπουν μέσα ακούγαν ήχους, παράξενες κραυγές χωρίς καμιά σημασία και μετά από λίγο στίχους με ομοιοκαταληξία.
Όποιον έκλειναν στο κελί πάντοτε έβγαινε τρελός τραγουδώντας ρίμες ακατανόητες συνεχώς. Κάποιοι φυλακόβιοι μπήκαν μόνοι τους στο κελί για στοίχημα λίγα τσιγάρα και βγήκαν έξω νεκροί. Κάποιος άλλος μπήκε να βιάσει ένα καινούριο τρόφιμο κι αμέσως βγήκε ουρλιάζοντας «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ»
Στους φύλακες που τίποτα δεν έκανε αίσθηση, μετά από λίγες μέρες όλοι δήλωσαν παραίτηση. Οι φυλακισμένοι οργανώθηκαν κάναν εξέγερση, κανένας να μην ξαναμπεί εκεί χωρίς εξαίρεση
Ο διευθυντής των φυλακών δεν είχε άλλη επιλογή και διέταξε όλη η πτέρυγα να εκκενωθεί. Σφραγίσαν το κελί και καταστρέψαν το κλειδί, ώστε ποτέ ξανά κανένας να μην μπορέσει να μπει
Οι στίχοι του τρελού φυλακισμένου γίνανε θρύλοι, τους ξέραν όλοι μέσα στην φυλακή εχθροί και φίλοι. Όσοι εκτίσαν την ποινή τους και λύθηκαν τα δεσμά τους, γύρισαν και είπαν την ιστορία στην γειτονιά τους. Και από στόμα σε στόμα ο θρύλος διαδόθηκε κι έτσι έτυχε να τον ακούσω και εγώ. Και στο μυαλό μου μια τρελή ιδέα μου καρφώθηκε, πως είχα κάτι κοινό μ’ αυτό τον τρελό κι είπα να γράψω ένα τραγούδι στην υγειά του μα πως τον λένε πρώτα ήθελα να βρω. Πήγα στην φυλακή και ρώτησα το όνομά του. Μου είπαν τον λέγανε Φιλόλογο Ραψωδό…

Terror X Crew - Μη φοβάσαι (Mh Fobasai) + Stixoi

Απ΄τα καλύtερα official videos της hiphop ελληνικής σκηνής οι TXC δίνουν σε πέντε λόγια συμβουλές ζωής. Απλά ''ΠΟΤΕ μη λυπάσαι γι αυτό που διάλεξες να σαι, δεν χρωστάς σε κανέναν γι αυτό κανεναν ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ...



ΣΤΙΧΟΙ:
Οι σκέψεις μου χαμένες
κάτι τις έχει δεμένες
και με τυλίγει
γι άλλη μια φορά κάτι με πνίγει
το μυαλό μου κάνει παιχνίδια ψάχνω στήριγμα
ακούω ένα ύπουλο σφύριγμα όχι πάλι κήρυγμα
κάποιος εκεί στο βάθος υποστηρίζει με πάθος
πως είμαι λάθος
και όλα τριγύρω μου φαίνονται σαν να ναι τάφος
χωμένος στην αρένα παλεύω τον εαυτό μου
νιώθω σαν να μην είναι το μυαλό μου δικό μου
κάποιος μου βάζει έμμονες ιδέες πως έχω αποτύχει
κι αν είμαι ακόμα ζωντανός είναι κατά τύχη
γι αυτό πιάνω μικρόφωνο
και βγάζω φωνή μέσ' από το μεγάφωνο
πρέπει να μιλήσω να τον αφήσω άφωνο
για όλα τα χρόνια που παραμένω σταθερός
σε ότι επιλέγω σ' ότι πιστεύω
χωρίς να ξεφεύγω
ποτέ δεν ντράπηκα για 'κείνο που 'θελα να γίνω
ξέρω να κρίνω
και αυτό που είμαι αυτό θα μείνω
πάντοτε μέσα μου είχα ένα δίλλημα που μ' έκαιγε
μα πάντα ακολουθούσα τη φωνή εκείνη που μ' έλεγε
Ποτέ μη λυπάσαι γι αυτό που διάλεξες να 'σαι
δε χρωστάς σε κανένα γι αυτό κανένα μη φοβάσαι

Μη φοβάσαι ότι και να γίνει μη φοβάσαι
φτάνει μόνο αληθινός να ξέρεις να 'σαι
Μη φοβάσαι τους κόμπους τις αλυσίδες σπάσε
φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι

Έχει τόσο φως κι όμως όλα σου φαίνονται μαύρα
με μια μάνα που τρώει τα παιδιά της πάντα
και συ μόνος σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων
φυλάγεσαι από παντού από τα στόματα των κυρίων
περπατάς και φοβάσαι να σηκώσεις το βλέμμα σου
κάποιοι αντλούν ενέργεια ρουφώντας το αίμα σου
από τη μέρα της γέννας σου πεταμένος γυμνός
κουλουριασμένος σε μια γωνία
ενός κρύου λευκού δωματίου
έχοντας πέσει θύμα ενός μακάβριου αστείου
προσπαθείς να φυλαχτείς από τις όξινες σταγόνες
εδώ και χρόνια κι όμως σου φαίνονται αιώνες
επειδή είν' το τέλος κάθε φάσης της ζωής σου η αρχή
για ένα αδιέξοδο
ψάχνεις απεγνωσμένα για την έξοδο
τρέχεις με ένα αυτοκίνητο προς το γκρεμό
με φρένα σπασμένα κι ένα ψυχοπαθή οδηγό
είναι η τελευταία σου ευκαιρία να σωθείς
πήδα έξω
πήδα τώρα ή ποτέ κατάλαβέ το
το απέραντο γκρίζο
απ' τα θεμέλια κατέστρεψέ το
μη το σκέφτεσαι άλλο
ο μόνος φόβος είναι ο φόβος
κι από δω και πέρα ποτέ δε θα σαι μόνος

Μη φοβάσαι ότι και να γίνει μη φοβάσαι...

TXC Το Ξόδι (official videoclip και στίχοι)

Ακούγωντας το Ξοδι το μυαλό σου σε πάει σε μια μεγάλη έξοδο. Εμένα με παει σε μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια που αποτυπώθηκε το 2001 και δέκα χρόνια μετά μας κάνει ν'αντικρύζουμε τα ίδια σκηνικά. Μια διαχρονική αλήθεια που πλεον θα μας ακολουθεί σαν κατάρα και στο αποκορύφωμα της θα μας αφανίσει. Τρόπος αντιμετώπισης της λοιπον το Ξόδι. Μα ποιος τολμά...?



ΣΤΙΧΟΙ
Δίσκος αλλαγής πλεύσης και αποκατάστασης βλάβης,
έχω αλλάξει πρέπει να το καταλάβεις
Μη με ψάξεις μέσα σε διεθνιστικές τάσεις,
οι διεθνισμοί δεν πατούσαν σε υγιείς βάσεις.
Αρκετά με αυτό το παραμύθι !
Η στάθμη της σούπας του κοσμοπολίτη
έχει ανέβει τόσο που μου αγγίζει τη μύτη.
Υπάρχει πρόβλημα!
Προσπαθώ να μην χάσω την εθνική μου ταυτότητα
μέσα σε αυτό το πλήθος
που του επιβάλλανε το Υδροχοϊκό ήθος,
φορείς της νέας εποχής που δουλέυανε στο ημίφως.

Γι αυτό στην εποχή μας ως συνήθως ,
είν 'απών το πολιτικό όν του Αριστοτέλη,
Η νέα παγκόσμια τάξη θέλει έναν άνθρωπο κουρέλι,
απλό αριθμό μέσα σε στατιστικές,
Μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές,
Μας θέλει πιόνια στην σκακιέρα
των παγκόσμιων εξουσιαστών,
των καρτέλ πετρελαίου και των πολυεθνικών εταιρειών,
Και δυστυχώς πάει κάπως έτσι λοιπόν....

Όλοι ζούνε δίχως τη παραμικρή υποψία ,
ενώ η αρρώστεια έχει αρχίσει να μας τρώει το πόδι
Θα είναι αργά όταν θα ανακαλύψουν τη συνομωσία ,
θα είναι αργά ότα θα βρισκόμαστε στο ξόδι.

Σοφόν το σαφές ,
Όμως όλοι μιλάνε με μισόλογα κι υπεκφυγές.
Η σύγχρονη διανόηση φέρνει σύγχηση και συσκότιση
αντί να δίνει φώτιση.
Είναι γεγονός πώς τελούμε υπό κατοχή,
Μας διοικούνε πολιτικοί με ομιχλώδη καταγωγή,
σκοτεινών κέντρων αποφάσεων υποτακτικοί.
Δήθεν πνευματικοί ταγοί
τηρούν μιά ένοχη ανοχή.
Όλα μας ωθούνε πρός μια νέα εποχή ζόφου,
η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου.
Δεν μας θέλουν Έλληνες
αλλά πολίτες του κόσμου
...βλέπεις του μαζανθρώπου η ιδεολογία
βολεύει τα παγκόσμια εξουστιατικά ιερατεία,
τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο
και προσπαθούν να μας το επιβάλλουν
με το έτσι θέλω.

Δεν θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα,
που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα.
Κατ'αυτούς παγκοσμιοποίηση
σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποίηση.
Γι' αυτό έχουνε στο στόχαστρο
το όμαιμον, το ομόγλωσον,
το ομόθρησκον και το ομότροπόν μας.
Έχουν φτιάξει μια θηλειά για το λαιμό μας.
παραχαράσουνε το παρελθόν μας
προς όφελος του δικού τους μέλλοντος,
ετοιμάζουνε το έδαφος για την έλευση ενώς κυβερνομεσαίωνος
Σκοταδισμός για μένα και για σένα
σκοταδισμός 2001
Βάλλουνε πανταχώθεν εσκεμμένα
ενάντια στο αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα.(Ναι!)
Μη σου προκαλεί καθόλου έκπληξη,
η επιχείρηση εθνοκτονία σε εξέλιξη.
Χωρίς αντίδραση μπαίνουμε στο στόμα του λύκου,
η Ελλάς μια αποικία νέου τύπου.
Ρόλο Δούρειου Ίππου
παίζουνε τα στρατευμένα τους φερέφωνα.
Αυτοί που εκλέγονται δουλέυουνε για ξένα συμφέροντα,
ανοίγουν την Κερκόπορτα,
συνεπικουρούμενοι απο σύγχρονους
Ηρόστρατους κι Εφιάλτες.
Δεν γίνονται αντιληπτοί
από ένα έθνος με υπνοβάτες.

FFC Άδειο σκηνικό (Στίχοι)

Ένα κομμάτι που για την δική μου αντίληψη περιγράφει τα δεσμά της μοναξιάς. Απο τα κομμάτια που μπορείς να ταυτιστείς πιο εύκολα. Δεν είναι μόνο το θέμα του κομματιού, είναι ο λόγος-μαχαίρι των FF.C....



ΣΤΙΧΟΙ
Όταν η μέρα τελειώνει και μένω πάλι μονάχος
κάνω βουτιά στο σκοτάδι, ναι, σε άγνωστο βάθος
Το μυαλό μου θολώνει και μένει μόνο το άγχος
Αν όντως βρήκα το σωστό ή μήπως έκανα λάθος

Άλλη μια μερα τελειώνει άλλη μια μάχη αρχίζει
Το παρόν με πληγώνει και το μέλλον φοβίζει
Οι σκέψεις συνεχίζουν πάλι να ματώνουν το μυαλό μου
και ειναι τόσοι αυτοί που δήθεν νοιάζονται για το καλό μου

Έτσι στο ψέμα βάζω τέρμα, στα δήθεν βάζω πάυση
το χαμόγελο έχει παγωσει, μα το μυαλό μου δεν έχει ξεχάσει
Κι όμως για μια στιγμή νιώθω να αγγίζω όσα έχω χάσει
σε μια ύστατη προσπάθεια το μυαλό μου να αποδράσει

Πως γίνεται κι όλα κινούνται γύρω μου σε γρήγορο ρυθμό
νιώθω τόσο μόνος, και το μέλλον μου ψάχνω να βρω
και αντιδρώ να βρω πως να σωθώ πατώντας στο κενό μπορώ
το όνειρο απατηλό σαν πτώση στο γκρεμό...


Στο γκρεμό..
Μοιάζει να πέφτω σ' ενα ατέλειωτο κενό
Πρωταγωνιστής σε άδειο σκηνικό
Στο γκρεμό..
Μοιάζει να πέφτω σ' ενα ατέλειωτο κενό
Και είμαι ακόμα είμαι ακόμα εδώ


Στο γκρεμό, μοιάζει να πέφτω σ' ενα ατέλειωτο κενό
σαν θηλιά στο λαιμό, κανένα περιθώριο
Η μοναξιά πισώπλατα και ύπουλα χτυπά
πρέπει να βρω τρόπο κάπως να σπάσω τα δεσμά

Σου χει τύχει ποτέ να νιώθεις μόνος μέσα στο πλήθος
παρέα όμως στίχος κι ο ήχος, της ψυχής μου σαν μύθος
που πλάθεται για να εξηγήσει το ανεξήγητο
να βρει την έξοδο στο λαβύρινθο

Έτσι κι εγώ διέξοδο, βρίσκω μέσα από τη μουσική,
Απόγνωσης κραυγή πρόκειται να ακουστεί
Στη ζωή στο σχολείο καθε μάθημα είναι πολύτιμο
κι αν δεν το πιάσεις με την πρώτη πληρώνεις το αντίτιμο

Μόνος με τις φοβίες αντιμέτωπος, με όλα σου τα λάθη
σε κυριεύει η μοναξιά, ο ήλιος έσβησε, εχάθη
Σκοτάδι παντού, φοβάσαι στο μέλλον τι θα γίνει
Ποιός είναι αυτός που φταίει και ποιός αυτός που θα σε κρίνει?

Αφού της μοναξιάς το μονοπάτι διαλέγεις σα μέσο διαφυγής
το κάνω κι εγώ κάποιες φορές, μα κάποτε θα κουραστείς
Σε κάθε λύπη και σε κάθε χαρά, παραμονεύει η μοναξιά
σε ξεγελά, στην αρχή φαίνεται γλυκιά, όμως μετά...
Αφιλόξενη και πικρή, μεταμορφώνεται σε εξορία
αλλλαζει πρόσωπο ξαφνικά, τώρα μοιάζει με τιμωρία,

Μα τι ειρωνία, έπεσες στην παγίδα ναι αντιστράφηκαν οι ρόλοι
όμως δυστυχώς χάνουμε όλοι...

Στο γκρεμό...

FFC Όσα μου μαθες εσυ (στίχοι)

Πριν χαθούν απ την ελληνική σκηνή οι ffc άφησαν αναμφισβήτητα το στίγμα τους. Η Τέχνη μιλάει για την ίδια την Τέχνη σ'αυτό το (αγαπημένο για μένα) κομμάτι που αποδυκνείει οτι η μουσική και η κάθε μορφή τέχνης μονο να μας σώσει μπορεί... Ακομα και απ τον ιδιο μας τον εαυτό.. Και η σημαντικότερη φράση όλων:''Κάποτε σ'έλεγα hip hop, τώρα σε λεω μουσική..''


Μοιραστήκαμε τα πάντα όσο ζω σ' αυτή τη γη
Κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ, κάθε τέλος, κάθε αρχή
Ήσουν δίπλα μου με θάρρος στην πιο κρίσιμη στιγμή
Τότε σε έλεγα hip hop τώρα σε λέω μουσική

Ήσουν συντροφιά τα βράδια όταν οι φίλοι είχαν χαθεί
Να με γεμίζεις με δύναμη όταν είχα κουραστεί
Μου 'λεγες να κρατήσω έστω την ψυχή μου καθαρή
Τότε άλλαξα το όνομα σου και σε φώναξα ζωή

Με νανούριζες όταν οι σκέψεις δεν με άφηναν να κοιμηθώ
Μ' έμαθες να παίρνω ρίσκο για ότι στ' αλήθεια αγαπώ
Με βοήθησες να φτιάξω έναν κόσμο που να αντέχω
Να εκφράσω με ειλικρίνεια όσα μέσα στην ψυχή μου έχω

Φώναξες μαζί μ' εμένα όταν ήμουν θυμωμένος
Μου 'δειξες τον δρόμο όταν ένιωθα χαμένος
Δεν με πρόδωσες ποτέ, ήσουν πάντα στο πλευρό μου
Έδιωξες τον εφιάλτη απ' το πιο όμορφο όνειρο μου

Μου 'δειξες πώς να κρατήσω το παιδί που ήμουν ζωντανό
Στον κόσμο αυτόν τον κυνικό να ζω με ρομαντισμό
Μεγαλώσαμε μαζί με ευθύνη αλλά και μ' αφέλεια
Μα μόνο που σ' είχα συντροφιά μου ένιωθα και νιώθω τέλεια

(Chorus)
[Όσα μου 'μαθες εσύ μένουνε για πάντα χαραγμένα
Σε βινυλίου χαρακιές, σε ζωγραφιές πάνω σε τρένα
Και όσα μου 'μαθες εσύ τώρα που φτάνω τα τριάντα
Τα φύλαξα όλα εδώ σ' ένα ρυθμό και μια μπαλάντα ]

Μ' έμαθες να είμαι πιστός σ'όλα αυτά που εγώ πρεσβεύω
Να υποστηρίζω με πάθος όσα πραγματικά πιστεύω
Νιώθω περήφανος για όσα μαζί έχουμε καταφέρει
Και τώρα που γράφω αυτούς τους στίχους πάλι μου κρατάς το χέρι

Κι όρθιο θα με κρατήσεις όταν η ζωή ανάποδα τα φέρει
Όπως κάνεις τόσα χρόνια κάθε χειμώνα και καλοκαίρι
Χωρίς εσένα δεν νομίζω να την είχα βγάλει καθαρή
Ίσως να τα 'χα παρατήσει, μπορεί και να 'χα βολευτεί

Σε μια δουλειά, εννιά με πέντε, σε κάποιου ρουφιάνου τη στολή
Γιατρός, μπορεί και δικηγόρος, μπορεί και να 'χα παντρευτεί
Άλλα όσα εσύ μου 'χεις χαρίσει με τίποτα πια δεν τ' αλλάζω
Γιατί νιώθω ακόμα ζωντανός κι ας μένω πολλές φορές στον άσσο

Έτσι απλά σ' ευχαριστώ που ωρίμασες μ' εμένα
Κι αυτά που νιώσαμε μαζί δεν είναι κατανοητά για τον καθένα
Κι από το γάμο το δικό μας γεννήθηκαν νότες και στίχοι
Για να μου θυμίζουνε πάντα ότι σημαντικό ως τώρα έχω ζήσει
Κι όταν το εφηβικό μου όνειρο κάποτε την πόρτα θα χτυπήσει
Ξέρω καλά πως πάντα θα 'ναι κάποιος εκεί για να του ανοίξει


(Chorus)
Όσα μου 'μαθες εσύ μένουνε για πάντα χαραγμένα
Σε βινυλίου χαρακιές, σε ζωγραφιές πάνω σε τρένα
Και όσα μου 'μαθες εσύ τώρα που φτάνω τα τριάντα
Τα φύλαξα όλα εδώ σ' ένα ρυθμό και μια μπαλάντα

Φιλόλογος Ραψωδός- Φωτογραφίες (Στίχοι) Filologos rapswdos

Θα μπορούσα να βρω άπειρους λόγους που με τρελαίνει το νεο κομμάτι του Φιλόλογου Ραψωδού(κατα κόσμο Αλέξανδρου). Είναι που οτι περιγράφει τα χω σκεφτεί μα δεν το ξερα, είναι που οι αναμνήσεις και ο χρόνος που μας φθείρει είναι πληγή όλων, είναι που το μουτράκι που διάλεξε για το official video clip του μου θυμίζει τα παιδικά μας χαμογελα και είναι και πολλά άλλα. Αλλα δεν θα στα πω.. Θ σ'αφήσω εδώ να να τα ανακαλύψεις μόνος σου. Συμπεριλαμβάνεται στο νέο του cd με τίτλο ''Ακρωτηριασμένος Αχιλλέας'' που θα κυκλοφορήσει απ την 'I AM HIP HOP ENTERTAINMENT'' Απλά το περιμένουμε!!!


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ψάχνω αναμνήσεις στις παιδικές μου φωτογραφίσεις
που έτυχε κι αποτυπώθηκαν από το φακό
τότε που πλήρωνα τα λάθη μόνο με παρατηρήσεις
κι είχα μόνη τιμωρία απ' την αίθουσα να βγω
ψάχνω να βρω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα άλλα
πιτσιρίκια που σε ένα προαύλιο έπαιζαν μπάλα
που θυμάμαι τα ονόματά τους τα μικρά τα επίθετα τους
και με κάθε λεπτομέρεια τα τότε πρόσωπά τους
Φίλοι μας εχθροί μας δάσκαλοι συμμαθητές μας
που αναπολώ ακόμα κι ας χώρισαν οι ζωές μας
που δεν έχουμε μιλήσει για καιρό πως μπορώ
τις χαμένες να αναπληρώσω στιγμές μας
Δως μου ένα τρόπο για να αναστήσω το χρόνο
από το κιτρινισμένο φωτογραφικό χαρτί
να γυρίσουν οι ζωές μας πριν μάθουν για τον πόνο
για ένα διάλειμμα ακόμα στην αυλή
Να δω την μάνα μου ντυμένη με τ' άσπρο νυφικό της
τον πατέρα μου ντυμένο γαμπρό να χαμογελά
να της πω να μη μιλήσει ποτέ για φτερά στον γιο της
γιατί πόνεσε όταν πέταξε ψηλά
Να παραστώ στην βάφτιση μου να τους εμποδίσω
να με πουν δούλο ενός Θεού που δεν τον πίστεψα στιγμή
κι αν δεν μ' άφηναν στην κολυμβήθρα μέσα να με πνίξω
πριν μου μάθουν απ' έξω την προσευχή
Να ξαναπάω σ' όλα τα μέρη που με 'χουν φωτογραφίσει
Να βγω από το πλάνο το τοπίο να φανεί
Να χαρώ λίγο ακόμα τον πολιτισμό ή την φύση
αντί να αποδεικνύω στα καρέ πως ήμουν εκεί.
Φωτογραφίες εκτυπωμένες πάνω σε χαρτί
ή στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου αποθηκευμένες
Φωτογραφίες εκεί που φυλακίζεις την στιγμή
σε πόζες χαμογελαστές κι ευτυχισμένες.
Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν
προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις
Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν
τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.
Σε πόζες χαμογελαστές εσκεμμένες ή αυθόρμητες
να με ρωτήσω θα 'θελα που βρήκα το σθένος
τότε νόμιζα πως όλες οι καρδιές είναι απόρθητες
και με την θλίψη ακόμα ήμουν ξένος
Φωτογραφίες που δεν ήξερα να ντύνομαι καλά
και τα δυο μου ακουστικά ήμουν ευτυχισμένος που 'χα
για να μου λεγα πως δεν είναι όλα τόσο απλά
και πως οι άνθρωποι σε κρίνουν απ' τα ρούχα
Φωτογραφίες γενεθλίων όταν σβήνω κεριά
παιδί με βλέμμα νικητή που μόλις νίκησε το χρόνο
να κρυφτώ και εκεί να μείνω για πάντα σε μια μεριά
γιατί φοβάμαι που ακόμα μεγαλώνω
Φωτογραφίες με ανθρώπους που 'χουν φύγει αγκαλιά
όταν βιαζόμουνα και ήθελα να φύγω
Να καθόμουν να τους δώσω όσα προλάβαινα φιλιά
να μου ψιθύριζαν να κάτσω ακόμα λίγο
Τις αγάπες τις παλιές τα φιλιά τις αγκαλιές
τα αισθήματα που δεν μπορούν φακοί να αποτυπώσουν
τις φευγαλέες στιγμές τις λύπες και τις χαρές
να απολαύσω προτού άδοξα τελειώσουν
Και πίσω από τα pixel την ανάλυση τα φλας
που εγκλωβίζουν τις στιγμές αλλά δεν τις φέρνουν πίσω
και αν έμαθες σε site για άλλους να τις αναρτάς
εμένα ακόμα μου μαθαίνουν πως να ζήσω.
Φωτογραφίες εκτυπωμένες πάνω σε χαρτί
ή στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου αποθηκευμένες
Φωτογραφίες εκεί που φυλακίζεις την στιγμή
σε πόζες χαμογελαστές κι ευτυχισμένες.
Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν
προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις
Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν
τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις......